New Zealand - Aotearoa 🇳🇿 Part 1 -The internship at Wairarapa Eco Farm
#NZ #Wairarapa #CSA #Aotearoa #2019 #2020
For the English version,
switch the language to English at the bottom of the page!
Μου είναι πάντα δύσκολο να γράψω μια ιστορία για εκεί που ήμουν, πόσο μάλλον όταν έχει περάσει πλέον και κάποιος καιρός. Νόμιζα πως θα έρθει νωρίτερα η ανάγκη αλλά όπως κάθε τι άλλο, χρειάστηκε να ζυμωθεί αρκετά και να βγει στην ώρα του.
Να επισκεφθώ την ανάμνηση, να την αφουγκραστώ, να την καταγράψω και να προχωρήσω.
Θυμάμαι πως ήμουν κάπως αγχωμένη για αυτό το ταξίδι. Έπεφτε λίγο πιο μακριά από ότι ήμουν συνηθισμένη. Αλλά χρειάστηκαν απλά δύο αεροπλάνα και ήμουν εκεί. Στην εξωτική, για μένα, Νέα Ζηλανδία ή Αοτεαρόα όπως την αναφέρουν οι ντόπιοι.
Μετά από μερικές ώρες καθυστέρηση από τους συνοριοφύλακες που προσπαθούσα να πείσω για την αυθεντική τουριστική μου πρόθεση, ελευθερώθηκα στη μεγάλη πόλη Auckland.
Πήγα στο φτηνό ξενοδοχείο μου και πέρασα τις πρώτες δύο μέρες να με φροντίζω και να εξερευνώ με προσοχή. Σαν τις γάτες, σιγά σιγά να συνηθίσω τον περίγυρό μου. Δεν μπορώ να πω πως είχα το πιο ζεστό καλωσόρισμα σε αυτή την πόλη αλλά δεν θα το άφηνα να με ρίξει. Ήμουν ήδη πολύ ενθουσιασμένη.
Ήρθε η ώρα να κινηθώ Νότια καθώς ο προορισμός μου ήταν να φτάσω την περιοχή Wairarapa. Νότιο σημείο του βόρειου νησιού.
Νοίκιασα ένα αμάξι (ναι ναι από τα δεξιά οδήγησα, τρέλα) και οδήγησα από το Auckland προς τις λίμνες της περιοχής Rotorua. Ήταν αρχές Νοέμβρη και ήδη ένιωθα σαν καλοκαίρι. Αυτό ήταν επειδή η περιοχή έσφιζε από θερμές πηγές. Έβρισκες συνεχώς να αναβλύζουν σε διάφορα σημεία θερμά νερά και κοχλάζουσα λάσπη. Επισκέφθηκα ένα μέρος με κρύο και ζεστό νερό όπου ευχαριστήθηκα την εναλλαγή. Γενικά, πολύ όμορφη περιοχή!
Από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στη Νέα Ζηλανδία ήταν το πράσινο χρώμα. Δεν έχω ξαναδεί τόσες πολλές αποχρώσεις. Ένα βαθύ πράσινο πολυετούς φυτού σε συνδυασμό με ένα πιο ζωηρό πράσινο, την ίδια στιγμή. Διαφορετικοί συνδυασμοί πράσινων, όπου και αν κοιτούσες. Δίνει εντελώς καινούρια έννοια στη λέξη πράσινο ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιείς ξαφνικά πόσο περιορισμένη σα λέξη μπορεί να είναι.
Επισκέφθηκα ένα δάσος από Σεκόγιες που είχαν πρωτοφυτευθεί το 1900 με σκοπό την υλοτόμησή τους για δομική ξυλεία. Η επίσκεψη αυτή ανανέωσε το πνεύμα μου με κουράγιο και μια γλυκιά ανυπομονησία για το τι ακολουθεί.
Ένα λεωφορείο με πήγε από τη λίμνη Taupo στο χωριό Greytown όπου εκεί με περίμενε ο οικοδεσπότης μου, ο Frank, με το παλιό του Nissan. Με παρέλαβε και με πήγε σπίτι. Στη φάρμα Wairarapa Eco Farm.
Η οικογένεια, Josje, Frank, Sanne, Renske, Femke, Wietse, Jarrod και Sam με καλωσόρισαν. Δεν υπερβάλω όταν λέω πως δεν μου πήρε σχεδόν καθόλου χρόνο να νιώσω άνετα και να προσαρμοστώ σε αυτό το νέο περιβάλλον.
Επρόκειτο να μείνω εκεί για τουλάχιστον 4 μήνες καθώς ήταν συμφωνημένο έτσι ώστε να παρακολουθήσω και μαθήματα αναγεννητικής καλλιέργειας που θα δίδασκε ο Frank. Η καθημερινότητα περιλάμβανε δουλειά με τη γη το πρωί, μεσημεριανό σχετικά νωρίς (πολύ νωρίς για τα Ελληνικά δεδομένα) και βραδινό όλοι μαζί κατά τις 6-7μμ. Είχα το δικό μου δωμάτιο που είχε ότι ακριβώς χρειαζόμουν. Ένα κρεβάτι και ένα γραφείο. Ήμουν πανευτυχής.
Οι μέρες στη φάρμα κυλούσαν σαν σύννεφα στον ουρανό. Σύντομα ήταν καλοκαίρι.
Γνώρισα τους ανθρώπους εκεί κατά κύριο λόγο καθώς ξεχορτιαριάζαμε ή βάζαμε φυτά στο χώμα. Είναι μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία που η συζήτηση την κάνει πιο ευχάριστη. Ειδικά άμα πιάσεις υπαρξιακά θέματα ή τα μονίμως άλυτα περί σχέσεων. Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν ,γνώρισα τους περισσότερους εκτός από τους έφηβους της οικογένειας που συνεχώς μου ξέφευγαν. Οι έφηβοι είναι υπέροχοι, να τους παρακολουθείς από απόσταση ασφαλείας.
Ίσως να έχετε ξαναδιαβάσει από εμένα για το πόσο πολύ μου αρέσει να βρίσκομαι σε οικογενειακές καταστάσεις, ειδικά αυτών με αρκετά άτομα. Το νιώθω σαν το συναίσθημα που έχει κάποιος ο οποίος προσπαθεί να κάνει χώρο σε έναν γεμάτο καναπέ και τα καταφέρνει. Το λατρεύω. Μια μέρα εύχομαι να έχω και εγώ μια τέτοια μεγάλη, αστεία και περίεργη οικογένεια και να είναι ανοιχτή σε όσους θέλουν να την επισκεφθούν, είτε για λίγο ή για πολύ.
Και πώς ήταν λοιπόν το μέρος θα αναρωτιέστε...
Υπάρχει ένα κεντρικό κτίσμα που λειτουργεί σαν κοινόχρηστος χώρος και γύρω από αυτό άλλα μικρότερα . Ο κεντρικός χώρος είναι ένα οκταγωνικό αχυρόσπιτο. Ο καναπές, η κουζίνα και ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι είναι τα βασικά ατραξιόν του χώρου. Ενωμένα με αυτόν το χώρο είναι το γραφείο, ένα υπνοδωμάτιο, το μπάνιο και η ξηρή τουαλέτα.
Εξωτερικά και δίπλα, υπάρχει μια μεγάλη αποθήκη που έχει διαμορφωθεί σε 3 υπνοδωμάτια, αποθήκη και ξυλουργικό εργαστήριο.
Λίγο πιο πέρα είναι το σπίτι της Renske και του Jarrod, ένα ανακατασκευασμένο container, με μόνωση και διάφορα χαρακτηριστικά που το κάνουν να πρωταγωνιστεί στο #tinyhome. Ακριβώς έξω από αυτό στέκεται ο Πέδρο, ο πρώτος μας φούρνος από αχυροπηλό έτοιμος να ψήσει τις πίτσες μας!
Τέλος και πιο κοντά στην πύλη, ένα υπέροχο σπίτι A-frame, φαινομενικά απλό στην κατασκευή του και τόσο ικανοποιητικό στη διαμονή του. Το σπίτι αυτό φιλοξενεί την Femke, την έφηβο της παρέας.
Στο κτήμα υπάρχουν δύο σχετικά μεγάλα θερμοκήπια που φροντίζουν την ανάπτυξη των πιο τροπικών φυτών καθώς και φυτά που είναι ακόμα νωρίς να μεγαλώνουν έξω. Π.χ. οι ντομάτες της άνοιξης. Βρίσκεις διαφορετικές προσεγγίσεις καλλιέργειας σε όλη τη φάρμα. Κυριαρχεί, για την ώρα, αυτή που το έδαφος δεν καλλιεργείται αλλά φροντίζεται με προσθήκη compost και εδαφοκάλυψης. Υπάρχουν και σημεία όπου γίνεται ελαφρά καλλιέργεια του εδάφους, σημεία με αρχές περμακουλτούρας και φυσικής καλλιέργειας, κήπος βοτάνων και ένας ελαιώνας με ζώα που βόσκουν (κότες, γουρούνια και πρόβατα).
Επίσης να αναφέρω πως δεν είχε περάσει πολύς καιρός που η παραγωγή λαχανικών μεταφέρθηκε σε αυτό το χώρο, καθώς προηγουμένως γινόταν σε ένα χωράφι που νοίκιαζαν λίγο πιο πέρα στην περιοχή Masterton. Αυτό το ξενοίκιασαν και αποφάσισαν η παραγωγή να γίνεται πλέον στη γη του κτήματός τους. Η παραγωγή κινείται στην αγορά μέσω του συστήματος ΚΥ.ΓΕ.Ω.
Να σημειώσω επίσης πως το έδαφος έχει άπειρες στρογγυλές μεγάλες πέτρες που πραγματικά κάνει εντύπωση πώς οτιδήποτε μεγαλώνει ανάμεσά τους. Κι όμως! Πρέπει να ήταν ποτάμι ή λίμνη σε κάποια φάση, δεν εξηγείται αλλιώς.
Για αυτούς που δεν γνωρίζουν τι θα πει ΚΥ.ΓΕ.Ω, είναι η κοινωνικά υποστηριζόμενη γεωργία. Είναι πολύ παρόμοιας νοοτροπίας με ένα crowdfunding σύστημα όπου κάθε μέλος πληρώνει ένα ποσό μπροστά ή ανά μήνα, ώστε να υποστηρίζει το γεωργό και ως αντάλλαγμα λαμβάνει μέρος της σοδειάς. Συνήθως εβδομαδιαία κουτιά με προϊόντα της παραγωγής. Στη συγκεκριμένη φάρμα, όταν ήμουν εγώ, φρόντιζαν (και τους φρόντιζαν) 100 οικογένειες τουλάχιστον. Στο μέλλον και όταν κάποια οπωροφόρα δέντρα μεγαλώσουν στο κτήμα, θα μπορούν να προσθέσουν ακόμα μεγαλύτερη ποικιλία στα προϊόντα που παράγουν. Ή ποιος ξέρει, μπορεί να δημιουργήσουν συνεργασίες με άλλες μικρές φάρμες εκεί δίπλα, που ξεπηδούν συνέχεια, έτσι ώστε να μετεξελιχθούν σε μια συνεργατική μονάδα ποιοτικής παραγωγής στην περιοχή Wairarapa.
Δεν μιλάμε μόνο για οργανικά (βιολογικά τα λεμε εδώ) τρόφιμα, αλλά μιλάμε και και ηθικά καλλιεργούμενα. Τρόφιμα που τους επιτράπηκε να αναπτύξουν το πλήρες δυναμικό τους με τον πιο φυσικό κατά το δυνατό τρόπο. Θεωρητικά κάποιος θα έλεγε πως είναι εύκολη διαδικασία να καλλιεργήσεις την τροφή σου, αλλά να καλλιεργήσεις καλής ποιότητας τροφή, αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Τις συνθήκες του εδάφους, τους μικροοργανισμούς, το άμεσο περιβάλλον, τις κλιματικές συνθήκες και άλλα πολλά. Η άριστης ποιότητας τροφή είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να είμαστε δυνατοί, ευτυχισμένοι και υγιείς. Αξίζει τον κόπο.
Όσον αφορά την πρακτική:
Καθημερινή εργασία στη φάρμα και εβδομαδιαία μαθήματα με τον Frank. Έχω πτυχίο στη βιολογία και μου έκανε τόσο εντύπωση τα κενά που είχα στην κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει.
Δεν είχα ιδέα περί της "απλής" χημείας από την οποία αποτελούμαστε και πως όλα αλληλεπιδρούν με όλα τα υπόλοιπα. Ζωντανά και όχι, όλα διαπλέκονται.
Όλες οι διαδικασίες σε αυτό που ονομάζουμε αναγεννητική γεωργία βρίσκονται σε ισορροπία με το περιβάλλον και στοχεύουν στην αναπλήρωση των χαμένων (αυτών που αφαιρούμε εμείς δηλαδή). Μιλάμε για να μένει ενέργεια στο έδαφος, να μην παίρνουμε περισσότερα από αυτά που αφήνουμε πίσω και να διατηρούμε τις ισορροπίες έτσι ώστε να διασφαλιστεί η συνέχεια του συστήματος.
Δεν καταλαβαίνω ακριβώς πότε χάθηκε αυτή η επαφή. Φαντάζομαι κατά τη διάρκεια των μεγάλων πολέμων και της βιομηχανικής επανάστασης, κάπου εκεί. Όταν όλα πήραν παγκόσμια διάσταση (όπως ο πόλεμος) και όταν υπήρξε ανάγκη τα προιόντα ενός πολέμου να συνεχίσουν να παράγονται και να εξυπηρετούν κάποιον άλλο σκοπό. Έγιναν λιπάσματα και ζιζανιοκτόνα. Πάνω σε αυτά βασίστηκε μια νέα εποχή. Η εποχή της βιομηχανικής καλλιέργειας, η συμβατική, όπως την ονομάζουμε σήμερα. Με βραχυπρόθεσμα οφέλη, η ζημιά που έγινε ήταν τεράστια. Αυτό οδήγησε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Αποκομμένοι τελείως από την τροφή μας, από την έννοια της φύσης και να νιώθουμε εντελώς ανασφαλείς και αμήχανοι ανάμεσα στους άλλους οργανισμούς.
Καθώς δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, μπορούμε να φανταστούμε νέους τρόπους ύπαρξης. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, μέρα με τη μέρα, ανακαλύπτουμε πως υπάρχουν και άλλοι τρόποι ύπαρξης και ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί όντως να καταφέρουμε να γεράσουμε σε ένα φυσικό κόσμο.
Προτεινόμενα βιβλία και συγγραφείς για τα θέματα που ανέφερα παραπάνω:
Masanobu Fukuoka, 1985 - The Natural Way of Farming The Theory and Practice of Green Philosophy.
Vandana Shiva, 2016-Who Really Feeds the World The Failures of Agribusiness and the Promise of Agroecology.
Rachel Carson, 1962-Silent Spring.
ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση!
Θα ακολουθήσει μέρος δεύτερο με θεματολογία τα ζώα της φάρμας, τα ταξίδια στη Νέα Ζηλανδία και αστικά τοπία.